elementos de acampadaSCQ Máis no mural de acampadaSCQ

lunes, 6 de junio de 2011

Indignad@s no Parlamento galego, 3 de xuño

parlamento
Un parlamento é unha charla ou discurso, e por extensión aplícase á reunión de representantes do pobo, onde se discuten e resolven asuntos públicos. Con esta palabra poderiamos denominar o que se realiza na praza do Obradoiro cada día ás 20 horas, mais a inclusión nesta definición do edificio da rúa do Hórreo que hoxe visitamos quedaría en dúbida en canto ao contido do significado. Fomos aló armados co de sempre: potas, culleres, tambores, un montón de ilusión e desta vez con dúas propostas para os traballadores que alí se reúnen con ánimo de representarnos. Estas propostas foron aprobadas pola Asamblea do luns 29, e consistían en dous puntos ben básicos e doados de entender: listas brancas e a consideración do estado de indig-nación.
O ruído dos nosos instrumentos, a nosa voz, os nosos papeis foron ignorados. Só un par de medios estaban alí para recoller o pintoresco da nosa cacerolada. Seica o edificio do Parlamento está moi ben insonorizado, xa que ningún traballador tivo a ben facer acto de presenza para saber que nos pasaba. O malo é que nós, as persoas acampadas, somos ben teimudas, e decidimos falar cun dos policías custodios do “privado lugar” que sorprendentemente tiveron a ben traernos un funcionario-enlace que tratase connosco.
Manuel, escoitando as nosas peticións decidiu remitirnos a dous representantes previamente acreditados. Que sorte a nosa! Mentres os compañeiros seguían a bater potas e tixolas nós percorremos os corredores da “casa do pobo” e chegamos a rexistro. Que arrepío de nome! Alí faláronnos de instancias, escritos, procedementos e burocracias varias, e dada a imposibilidade de entregar directamente as nosas peticións voltamos coa tarefa de redactar non unha, nin dúas, senón ata catro escritos onde nos dirixamos aos tres grupos parlamentarios da Cámara e á Mesa do Parlamento tamén. Así pois, temos que agardar a que os parlamentarios volten a traballar para poder entregar tales reivindicacións, agardar tamén a que non se perdan por entre os papeis, agardar a que o lean, e agardar tamén a que o tomen en conta, ou ben o usen como papel de fumar (por non mencionar outro tipo de papel).
Cómpre comentar que se nos invitou a ser partícipes da xornada de portas abertas que se vai producir mañá, día 4 de xuño no Parlamento de Galiza e alí, dende o respeto, poder descubrir os segredos destes nosos representantes. Colleremos tal invitación, deixaremos potas e tixolas na rúa e remitirémonos a informar a aqueles que cren que ese é o lugar onde se traballa polo pobo. Que conste que hai funcionarios ben competentes. Sen ir máis lonxe Manuel apóianos. Na súa inocencia dinos: “todo se pode amañar, o que pedides é lóxico e chegará aos políticos”. Manuel vive cos lobos e non o sabe:. Quizais xa son cordeiros e nós non nos decatamos. Pechamos a "sesión" sen chegar a acordos por mor da abstención parlamentaria, pero seguimos a teimar en que se escoite o que decidimos, o que esiximos. Chámanlle ruído, pero do que alí se escoita a diario é o que ten máis sentido.
--------------------------------------
Un parlamento es una charla o discurso, y por extensión se aplica a la reunión de representantes del pueblo, donde se discuten y resuelven asuntos públicos. Con esta palabra podríamos denominar lo que se realiza en la plaza del Obradoiro cada día a las 20 horas, mas la inclusión en esta definición del edificio de la calle del Hórreo que hoy visitamos quedaría en entredicho en cuanto al contenido del significado. Fuimos allí armados con el de siempre: ollas, cucharas, tambores, un montón de ilusión y esta vez con dos propuestas para los trabajadores que allí se reúnen con ánimo de representarnos. Estas propuestas fueron aprobadas por la Asamblea del lunes 29, y consistían en dos puntos bien básicos y fáciles de entender: listas blancas y la consideración del estado de indig-Nación.El ruido de nuestros instrumentos, nuestra voz, nuestros papeles fueron ignorados. Sólo un par de medios estaban allí para recoger lo pintoresco de nuestra cacerolada. A lo mejor el edificio del Parlamento está muy bien insonorizado, ya que ningún trabajador tuvo a bien hacer acto de presencia para saber que nos pasaba. Lo malo es que nosotras, las personas acampadas, somos bien empecinadas, y decidimos hablar con uno de los policías custodios del "privado lugar" que, sorprendentemente, tuvieron a bien traernos un funcionario-enlace que tratara con nosotros.Manuel, escuchando nuestras peticiones decidió remitirnos a dos representantes previamente acreditados. Que suerte la nuestra! Mientras los compañeros seguían dándole a las ollas y sartenes, nosotros recorrimos los corredores de la "Casa del Pueblo" y llegamos a registro. Que horror de nombre! Allí nos hablaron de instancias, escritos, procedimientos y burocracias varias, y dada la imposibilidad de entregar directamente nuestras peticiones, volvimos con la tarea de redactar no una, ni dos, sino hasta cuatro escritos donde nos dirijamos a los tres grupos parlamentarios de la Cámara y a la Mesa del Parlamento también. Así pues, tenemos que esperar a que los parlamentarios vuelvan a trabajar para poder entregar tales reivindicaciones, esperar también que no se pierdan entre los papeles, esperar a que lo lean, y esperar también a que lo tomen en cuenta, o bien lo usen como papel de fumar (por no mencionar otro tipo de papel).Hace falta comentar que se nos invitó a ser partícipes de la jornada de puertas abiertas que se va a producir mañana, día 4 de junio, en el Parlamento de Galicia y allí, desde el respeto, poder descubrir los secretos de estos nuestros representantes. Cogeremos tal invitación, dejaremos ollas y sartenes en la calle y nos remitiremos a informar a aquellos que creen que ese es el lugar donde se trabaja por el pueblo. Que conste que hay funcionarios bien competentes. Sin ir más lejos Manuel nos apoya. En su inocencia nos dice: "Todo se puede arreglar, lo que pedís es lógico y llegará a los políticos". Manuel vive con los lobos y no lo sabe. Quizás ya son corderos y nosotros no nos enteramos. Cerramos la "sesión", sin llegar a acuerdos debido a la abstención parlamentaria, pero seguimos empeñadxs en que se escuche lo que decidimos, lo que exigimos. Lo llaman ruido, pero de lo que allí se escucha a diario es lo que tiene más sentido.

No hay comentarios:

Publicar un comentario